Rupert Sheldrake gebruikt het morfogenetisch veld als basiseenheid van de evolutionaire biologie. Het is een ruimtelijke eenheid, die past in een niet-cartesiaans referentiestelsel waarbij de dimensies van tijd en ruimte samengenomen worden tot één dimensie ten opzichte andere dimensies. (Rupert Sheldrake, Morphic Fields and Morphic Resonance. An Introduction. www.sheldrake.org/Articles&Papers/papers/morphic/morphic_intro.html)
Sheldrake laat de evolutionaire biologie toenadering zoeken tot de astrofysica, met evolutionaire vormen die terugstrekken tot de big-bang.
De big-bang is een evolutionaire vorm, echter onderhevig aan een zekere ruis van zelfonderzoek/denken op de rand van de gekende fijnheid/verdieping: de big bang met zijn gevolgen ligt te dicht bij het individuele bewustzijn met zijn theorie.
The resonance of a brain with its own past states also helps to explain the memories of individual animals and humans. There is no need for all memories to be “stored” inside the brain. (www.sheldrake.org)
De theorie van het morfologische veld is een verderzetting van het negentiende-eeuwse golfmodel. De moderne quantumfysica gaat uit van een gelijkwaardigheid van golf- en deeltjesmodel, maar het deeltjesmodel krijgt vaak het overwicht door de data die vrij komt door technologische vooruitgang. Het golfmodel, hoewel even consistent als het deeltjesmodel, biedt minder perspectieven tenzij in de andere richting, namelijk in de diepte. Een stap in deze richting is de deconstructie van het cartesiaanse assenstelsel. De tijdruimte is niet langer een arena voor het onderzoek van fysische gebeurtenissen, maar wordt het voorwerp zelf van onderzoek. De waarneembare dimensies (grootte, lokalisatie) zijn niet langer noodzakelijk relevante uitgangspunten.
De afwezigheid van een absoluut referentiesysteem is een allereerste beginsel van de relativiteitstheorie. Dit parallel bestaan van theorieën in verschillende modellen, bevordert niet de eenduidigheid van de wetenschap, maar wel haar creativiteit, rijkdom en heterogeniteit.
In de evolutionaire ruimte die Sheldrake verkent, is de cartesiaanse lokalisatie (binnen of buiten de schedel) niet relevant. Storage en plaats zijn termen van de negentiende eeuw, het tijdperk van de vitrinekast en de kruidenier.
De opslag gebeurt in een bepaalde trilling. Deze vindt plaats ‘op meerdere plaatsen’, in een ‘veld’ van cartesiaanse coördinaten, maar dit is een vertaling naar het deeltjesmodel, een optionele constructie rond een fenomeen dat zich beter laat uitdrukken in een golfmodel. De opslag gebeurt niet ergens binnen-in maar in de vorm van een trilling. De vorm is de (ten opzichte van de plaats) geëvolueerde basiseenheid van het informatietijdperk.
Het Kunstwerk (the Work of art etc.) als evolutionaire vorm
Tijdruimte niet als toneel maar als onderwerp, stof van het bestaan.
Harmonieën, modulaties, interferenties als vormgevende processen.
Niets bestaat eeuwig, elke fundamentele kracht komt voort uit iets anders, is gemoduleerd (Sheldrake spreekt van habits, niet enkel van biologische vormen, maar ook van fysische krachten en van het heelal, die overgedragen worden in velden)
Zoals de wetten van compositie, kleur en vorm in de beeldende kunst, is het compositorisch gedrag van de tijdruimte veranderlijk.
Niet de tijd of de ruimte is de ‘ether’, de sfeer waarin de mens leeft, maar de veranderlijkheid (bvb. verdichting,…) van tijdruimte (vertaald als alternatief voor de cartesiaanse assen). Hij zoekt deze veranderlijkheid in geboorte en dood, angst/pijn en genot, waanzin en depressie, meditatie en kunst.
Kunst zoekt naar de creatie van een gedreven, onderhoudende, ondersteunde veranderlijkheid van tijdruimte.
De complexe modulaties van de gitaar van Mark Knopler componeren een veranderlijke tijdruimte.
